İsmail Hakkı Özsarı
Tek gözlü bir adam varmış. Bu adam dağ tepe dolaşmayı pek severmiş. Yürür yürür gidermiş, gider gider yürürmüş.
Derken, bir gün taaa uzaklarda renkleri karmakarışık bir köy görmüş. Köy alacalı bulacalı, bir bir garipmiş. Köye doğru yaklaşmış. Yakınlaştıkça tuhaflık artıyormuş. Evleri bir tuhaf, insanları bir garipmiş.
Köyün içine girdiğinde bütün bu garipliklerin nedenini anlamış. Meğer bu köy “Körler köyüymüş” Herkesin gözü kapalıymış burada.
Tek gözlü gezginci adam, bu köyde yaşamaya karar vermiş. Nasıl olsa kendisinin bir gözü var; üstelik de “Körler ülkesinde, şaşılar kral olur mu acaba?” diye düşünmüş.
Körlerin gözleri yokmuş ama elleri, kulakları, burunları çok hassasmış. Kendilerine göre kurdukları bir düzen içinde yuvarlanıp gidiyorlarmış.
Adamların tüm davranışları farklıymış.
Bir gün körlerden biri, öteki körün malını aşırmış. Sadece tek gözlü adam görmüş bu olayı. Bağırarak duyurmuş; “Filanca, falancanın malını çaldı.”
Körler; “Nereden biliyorsun; o kadar uzaktan duyulmaz ki” demişler.
“Ben duymadım, gördüm, tek gözüm var benim” demiş gören adam.
Körler göz diye, görmek diye bir olay hiç bilmediklerinden çok şaşırmışlar.
“Ne demek görmek, nasıl görüyorsun yani, duyulmayacak mesafeden de mi ne olup bittiğini anlıyorsun?”
“Anlıyorum tabii…”
“İnanmayız, sınav yapacağız seni…”
Adamı almışlar, uzakça bir yere dikmişler. Uzaklardan hiçbir şeyin işitilmeyeceğini deneyimleriyle biliyorlarmış.
“Anlat bakalım şimdi biz ne yapıyoruz?”
Adam anlatmış; “Oturuyorsunuz, konuşuyorsunuz. Falanca ayağa kalktı filanca elini oynattı…” v.s.
Derken körler bir evin içine girmişler ve bağırmışlar;
“Anlatsana…”
“İçeri girdiniz göremiyorum ki…”
Körler içeri girmenin ne demek olduğunu bilmedikleri için; “Ne olmuş yani içeri girmişsek. Şunun şurasında elli santim fark etti, anlat anlat” demişler.
“Arada duvar var göremiyorum.”
Körler; “Sen atıyorsun demişler. Demincek tesadüf etti. Bak şimdi bilemiyorsun.”
“Çıkın dışarı söyleyeyim.” demiş.
“Bu kadar uzaktan duyunca bu içerisi bu dışarısı” demiş körler.
Tek gözlü adam; “ben duymuyorum, görüyorum” diyormuş.
“Öyle şey olmaz” demiş kör köylüler. “Sende bir bozukluk var. Saçmalıyorsun. Acayip şeyler söylüyorsun. Hekime muayene ettireceğiz seni.”
Adamı yaka paça, köyün hekimine götürmüşler. Hekim de kör. Elleriyle yoklamaya başlamış adamı. Yoklamış yoklamış ve parmaklarını adamın yüzünde gezdirirken; “Buldum buldum, bozukluk burada.” demiş.
Adamın açık olan gözünden söz ediyormuş hekim.
“Saçmalaması bundan dolayı” diyormuş. “Ben şimdi hallederim, düzeltirim onu…”
Eh! Ne diyelim.
Kıssadan hisse.
Körler ülkesinde görerek yaşamanın ne kadar zor olduğunu anlatan güzel bir öykü. H.G Wells’in bu hikâyesini çok beğendim.
Umarım sizde beğenirsiniz.
ÖNCE SOR, SONRA VUR
Vaktiyle bir orman köyünde bir karı-koca mutlu yaşarlarmış. Kadın günün birinde hamile kalır. Ancak talihsizlik buya kendisi hamile kalınca kocasını kaybeder.
Adamcağız hakkın rahmetine kavuşur.
Gel zaman git zaman kadın, ormanda bir gelincik ile arkadaş olur. O’nu evine alır. Besler, büyütür. Çok iyi anlaşmaktadırlar. Evin bir ferdi gibi olur gelincik.
Gün gelir. Zaman dolar. Bebek doğar.
Böylece aileye birisi daha katılır. Aile artık üç kişiliktir. Ne var ki evin, bebeğin ihtiyaçları birikmiştir. Kadın şehre inmek zorundadır.
Atlar arabaya gelir şehre. İşlerini görür.
Akşamüzeri döner köyüne.
Evine gelir. Aman Allah’ım o da ne? Gelincik kapıda, ağzı burnu kan içinde. Kadının kan beynine sıçrar.
Sorgu sual etmeden gelinciğin kafasını koparıverir orada.
Bu arada bebeğin sesini duyar. Koşar odaya. Kaldırır örtüyü. Bebeğin yanında parçalanmış bir yılan. Ve bebek gülmektedir.
Ya dostlar.
Yargısız infaza örnek ne güzel bir öykü değil mi?
Hayatımız boyunca ne kadar rastlıyoruz böyle örneklere. Oysa bizim yaşam öğretilerimizde: “Duyduğuna asla inanma. Gördüğünü de gözünü sil tekrar. Tekrar bak. Öyle karar ver” diye öğütler vardır. Tanrı cümlemizi yargısız infazlardan korusun…
Tomurcuk derdinde olmayan ağaç odundur. (N.F.Kısakürek)
Anasayfa
