Şükriye Aydın
Yüreğim benimle konuşmuştu. Bağırsak iltihabı yaşadığımı düşünürken. Sürekli bağırsak problemleri yaşarken. Kendimi uzun süredir bitkin hissettiğimi düşünürken…
Doktora gitmek yerine tanıdığım bir eczacı dostumun tavsiyelerine kulak vermek daha kolay gelmişti. Hem önerdiği ilaçlarla şikayetlerim de geçiyordu. Bir defasında bağırsak ağrısından bayıldığımda bile doktor yerine gene o tavsiyelere uyup ‘işten izin almama gerek yok, çok yoğunum’ demiştim kendime.
Her geçen gün gelmekte olan derin karanlığı ben çağırdım. Doktora gittiğim zamanlarda da benden istenen tahlilleri yaptırıp takip edecek zamanım yoktu bu defa. Sonuçta çok yoğundum. Önemli işlerim vardı. Tatile bile gitmeme kararları aldığım önemli işler hem de…
İşimi çok seviyordum. Kolonoskopi olmam gerektiği söylendiğinde ‘yok daha neler’ dediğimi hatırlıyorum…
Kanlar içinde kalana kadar iç sesimin uyarılarını dikkate almamanın cezası epey ağır oldu. Kanser olduğumda ne evreni ne başka birini suçladım. Bu benim aldığım kararların bir sonucuydu. Ailesinde kanser vakaları olan birinin asla ihmal etmemesi gereken şeyleri ihmal etmiş, ciddiye almamış, ‘benim başıma gelmez’ sanmıştım.
Allah’tan 4. evrenin başıymışım. Bir de sonu olsaydım bir hastanede ölümü bekliyor olacaktım.
İlk ameliyatım, ilk 12 kemoterapi çok zor geçti. Sonra kötü huylu kanser metastas yaptı, 2.5 ayda karnımda aniden beliren küçük bir kitle 25 cm’ye çabucak ulaştı. (arkadaşın acelesi var sanki)
İkinci ameliyat ve ikinci 12 kür kemoterapi sonrası gene lenflerinizde 1 cm’lik bir kitle gördük açıklaması 🙂
İlk ameliyat sonrası ben bunu aşarım demiştim ve hayatıma geri dönecektim ama kemoterapi alırken evden çalıştığım işyerim kemoterapilerim bitip işe dönme zamanım geldiğinde işverenim bana; ‘biz daha sağlıklı biriyle çalışma kararı aldık’ dedi ve işime son verdi. Üstelik tazminatımı da vermeden.!
Yıllarca okullara git, üniversiteyi kazan, oku, bitir, sınavlara gir, mali müşavir ol, vergi denetçisi ol, bağımsız denetmen ol, bir sürü sertifika al ve bir sürü emek harca ama sonrası PUF! Hepsi ve tüm uğraşlarım yok oldu.
Yıkıldım mı? Hayır.
Maddi manevi göçüktüm. Üstelik kanserdim, hem de kötü huylusu ve ileri evresinden çaresizdim. Ama bir sözü aklıma kazımıştım.
Çaresizseniz ÇARE sizsiniz…
Şu an akıllı ilaçlarla en son tetkiklerimde görünen o 1 cm’lik kanser arkadaşı yok etmeye çalışıyorlar. Bu arada bu kanser mücadelesinde 3. yılın içine girdik ailecek.
O çok sevdiğim işime, bir evin içine girmeyi, sıcacık o ortamda olmayı hayal eden sokak kedileri gibi özlemle camdan bakıyor gibiyim. İş, güç, üzüntüler, aşk acıları, abartarak yaşadığım her şey anlamsız geliyor artık bana. Çünkü her an her şey olabilir ve nefes almam durduğunda bedenim ve her şeyim koca bir hiçliğe bürünecek.
Bana hayatın anlamının ne olduğunu hatırlatan patilerim var iyi ki! Karşılıksız sevgi verip beni hiç yargılamayan, beni hep doğal komiklikleriyle güldüren, kucağıma usulca çıkıp göğsüme sığınan pati meleklerim.
Yıllarca elde ettiği tüm birikimini bana sarf eden bir kardeşim var iyi ki! Maddi pek güçleri kalmayan ama gerektiğinde benim için her şeyi yapabilecek annemle babam var. Çünkü aile her şeydir. İyi ki kız kardeşim var. Yıllarca bana ‘tüm paranı yardımlara harcama biriktir’ deyip duran, sözünü dinlemediğim ve şu an parasız kalıp onun birikimiyle ameliyatlar olup tedaviler gördüğüm kız kardeşim.
Pek akrabam yok benim, bana destek olan. Ama manevi desteğini hep sunan bir teyzem var. Gerçek dostlarım var. Kötü şeyler yaşadığınızda onlar görünür hemen.
Ama yine de hayatın nasıl yaşanması gerektiğini ne güzel anlatmış William Shakespeare; “Kendimi her zaman mutlu hissederim. Neden biliyor musunuz? Çünkü kimseden bir şey ummam. Beklentiler daima yaralar. Hayat kısadır. Öyleyse hayatınızı sevin. Mutlu olun ve gülümsemeye devam edin ve konuşmadan önce dinleyin, yazmadan önce düşünün, harcamadan önce kazanın, dua etmeden önce bağışlayın, incitmeden önce hissedin, nefret etmeden önce sevin, vazgeçmeden önce çabalayın, ölmeden önce yaşayın. Hayat budur. Onu hissedin, onu yaşayın ve ondan hoşnut olun…”
Birbirimizin hikayelerinden ders almalıyız bence…
Anasayfa