İsmail Hakkı Özsarı
Cehalet bir virüs gibi bünyemize girdi. İliklerimize işledi. Giderek cahillerin çoğunlukta olduğu kalabalıklara dönüştük.
Soru sormak bilginin yarısıdır denir. Soru sormayan, soramayan, sorgulamayan bir insanın patates çuvalından ne farkı var?
İçinden geçtiğimiz günlerde yeni bir anayasa hazırlanmakta. Anayasalar toplumsal sözleşmelerdir. Yediden yetmişe herkesi ilgilendirir. Ama ne yazık ki büyük bir kesimi hiç mi hiç ilgilendirmediğini üzülerek izlemekteyim. Ortada hiçbir ciddi tartışma yok. Hiçbir ciddi yorum yok. Bazı malum medya, özellikle bazı televizyon kanalları çöpçatanlık işiyle meşgul, bazıları vur patlasın çal oynasın…
Toplum öylesine duyarsızlaşmış ki hatta buna yozlaşma da diyebilirsiniz; adam en yakın arkadaşını toprağa veriyor daha bedeni soğumadan oyun masasına oturuyor. Yine her gün gencecik fidanlar kara toprağa düşüyor, şehit oluyor kimsenin umurunda değil.
Televizyonlar sanki yanlış konuşma okulu. Kendilerine sunucu denilenlerin acaba kaç tanesi kullandığı her üç sözcükten birini, yine kullandığı tüm yabancı sözcükleri doğru kullanıyor.
Örnek mi? Spiker şöyle diyor: “Konser salonu ful dolu.”
Bir başka gün bir başka kanalda bir başkası: “Konferans salonu ful boştu” diye konuşuyor.
Sevgili okurlarım, ful (= full; okunduğu gibi yazdım) zaten dolu demektir. Ful dolu dendiğinde dolu dolu denmektedir. Sadece ful dese sözcük doğru kullanılmış olacak.
Yine ful boş demek dolu boş demek oluyor. Nasıl oluyor da salon hem dolu hem boş olabiliyor?
Bu örnekleri çoğaltabilirsiniz. Kitaplar dolusu eder.
Yine az da olsa bazı kanalların kendilerine has uzatmalı yorumcuları var. Bunlar öylesine şeyler konuşuyor ki şöyle düşünmeden edemiyorum: Biz mi anlama yeteneğimizi yitirdik yoksa zekamızla mı alay ediyorlar? Mübarekler (!) sanki üstünlük sağlamak için ağzına geleni konuşuyorlar. Edep, adap zayıf.
Tarihin çöplüklerinden çıkarılan dogmalar, aklın ve bilimin yerini almışsa; orada cehalet ister istemez kök salacaktır.
Anasayfa